Πήγα πέρυσι στην παρέλαση της εθνικής επετείου στην Θεσσαλονίκη. Κάθε χρόνο πηγαίνω, σαν παρατήρηση προσωπική δική μου ως προς το πού ακριβώς ζω, σε τι είδους χώρα δηλαδή. Το συμπέρασμα αυτό βέβαια δεν αποκομίζεται μόνο από τις εθνικές επετείους αλλά και από όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά, και δεν εννοώ τα τηλεοπτικά ή την επικαιρότητα, αλλά την πραγματική ζωή στην χώρα, πράγμα που ισχύει για όλες τις άλλες χώρες βέβαια.

Η παρέλαση στην Θεσσαλονίκη είναι μια πολύ ωραία παρέλαση καταρχήν. Είναι αρκετά καλά οργανωμένη (πέραν του παλιομοδίτικου του πράγματος) και την παρακολουθεί πλήθος κόσμου. Μέχρι και επίδειξη με σούπερ αεροπλάνο γίνεται (F16 δηλαδή), και μάλιστα ακούμε τον πιλότο από το πιλοτήριο σε live σύνδεση. Τέλεια!

Υπάρχει ένα ζήτημα όμως. Η εθνική μας εορτή για το αλβανικό έπος, που συνδέεται και με την νίκη κατά των καθεστώτων υπεύθυνων για το κακό του β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχει καμιά δημοσιότητα στο εξωτερικό, ως μια γιορτή που να σημαίνει κάτι για όλον τον κόσμο, με αποτέλεσμα να έχει ένα αμιγώς τοπικό ή και κατά κάποιο τρόπο επαρχιώτικο χαρακτήρα που δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από εμάς μεταξύ μας.

Η δική μου πρόταση ως πολίτη είναι πως πρέπει πια, και μέσα στο πλαίσιο της σωτηρίας μας ως χώρα, με όπλο την εξωστρέφεια και το άνοιγμα στον κόσμο, να καλέσουμε την επόμενη φορά να έρθουν στην Θεσσαλονίκη Ιταλικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Αμερικανικά και Ρωσικά στρατεύματα, δηλαδή τους πρώην εχθρούς μας (και νυν εταίρους μας) και τους τότε συμμάχους μας, ώστε να παρελάσουμε όλοι μαζί, ως μια υπόθεση που αφορά και τους ίδιους (τους ξένους), διότι και οι ίδιοι συμμετείχαν και πολέμησαν σε εκείνον τον αιματηρό όλεθρο.

Με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσει η παρέλαση (μας) ένα διεθνές ενδιαφέρον, και θα περάσει το μήνυμα πως εφόσον νικήσαμε όλοι μαζί τον ολοκληρωτισμό, τώρα πια είμαστε φίλοι και σύμμαχοι για το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε μαζί, μέσα σε έναν ειρηνικό κόσμο. Γι’ αυτό άλλωστε νικήσαμε τότε (οι σύμμαχοι) και γι’ αυτό οι φασιστοναζιστικές χώρες (Ιταλία και Γερμανία) άλλαξαν ρότα και τελικά συμφιλιώθηκαν με τον υπόλοιπο κόσμο και αποκατέστησαν τον κοινοβουλευτισμό, όπως κάναμε και εμείς άλλωστε. Φυσικά, δημιουργήθηκαν και οι υπόλοιποι διεθνείς οργανισμοί και συμμαχίες (Ε.Ε., ΟΗΕ κ.λπ.).

Η διεθνής παρέλαση που προτείνω, και γενικά οι γιορτές, δεν είναι ο μοναδικός έμπρακτος τρόπος να δείξουμε αυτά τα θετικά που θέλουμε να δείξουμε, μα, αποτελεί μια καλή αρχή και μια θετική πράξη για πολλούς λόγους, που θα κάνουν καλό στην χώρα (οικονομικούς, πολιτικούς, νοοτροπίας πολίτη κ.λπ.). Να γίνει η επέτειος του αλβανικού έπους (όπως το αποκαλούμε μεταξύ μας) μια διεθνής γιορτή για την νίκη των τότε δημοκρατικών συμμάχων, αλλά και των νυν δημοκρατικών χωρών -τέως εχθρών, για έναν πιο ελεύθερο και συνεργατικό κόσμο.

Αλλιώς για τι πράγμα πολέμησαν οι παππούδες μας, και τι νόημα έχει αυτό σήμερα;

Αλλιώς πώς θα νιώσουμε ενεργό κομμάτι του κόσμου, και πως θα αλλάξει η νοοτροπία των πολιτών στην (ανάδελφη) χώρα μας;

* Ο Σπύρος Αμοιρόπουλος είναι Σκηνοθέτης και Μεταφραστής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News