Αλήθεια, ζητώ κάποιον να μου εξηγήσει αυτό το αποκαρδιωτικό, διαρκώς μεγεθυνόμενο, φαινόμενο. Και μετά να μου εξηγήσει ποιο είναι το νόημα, αν είναι να έχουμε γεμίσει με ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει αν αυτό που λένε ή διαβάζουν ισχύει πράγματι ή όχι. Να εξηγήσω:

Στο facebook, μια Πανεπιστημιακής μόρφωσης φίλη μου μοιράζεται μια φωτογραφία ενός δημοφιλούς, ειδησεογραφικού γκρουπ που γράφει: «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Charles Bukowski.». Είναι από κείνες τις φωτογραφίες με ρητά που κυκλοφορούν, σίγουρα τις γνωρίζετε, που έχουν ωραία γραμματοσειρά και ένα συνήθως αόριστο, αλλά ελκυστικό background.

Γνωρίζω λίγα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, αλλά ένα από τα πράγματα που τυχαίνει να γνωρίζω είναι ότι αυτό, όχι ακριβώς έτσι, το είπε o Bertrand Russell. Σκέφτομαι αμέσως: Να πω στη φίλη μου ότι αυτό που πόσταρε είναι λάθος; Φυσικά σε προσωπικό μήνυμα και όχι στα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία για να είμαι διακριτικός και να μην την εκθέσω. Μήπως παρεξηγηθεί; Διστάζω. Μου ‘ρχεται στο μυαλό μου η ατάκα ενός από τους καλούς μου φίλους: «Με πατρονάρεις τώρα;». Ένιωσε προσβεβλημένος όταν τον ρώτησα ευγενικά και με σεβασμό, να μου δείξει πού μπορώ να βρω κάποιες αποδείξεις για τις κλασικές συνωμοσιολογίες που αράδιαζε. Είχε συνηθίσει όταν τις έλεγε κανείς να μην τον αμφισβητεί ή καν να του υπονοεί ότι μπορεί να κάνει λάθος. Ο φίλος μου διαβάζει πολλά blog.

Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου η εικόνα έχει συλλέξει 6 likes. Πατάω την εικόνα για να δω τα σχόλια. Ένας γράφει «Εγω παντως βλεπω πολλους με αυτοπεποιθηση», «Αυτό ξανά πεστο ….!!!!!» γράφει μια άλλη. Δεν αντέχω άλλο. Αν και δεν έχω ξαναγράψει σε δημόσια ομάδα στο facebook, γράφω: «Αναρωτιέμαι αν ενδιαφέρει κανέναν ότι το είπε ο Bertrand Russell. Το αυθεντικό ρητό είναι: “The fundamental cause of the trouble is that in the modern world the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”― Bertrand Russell, Mortals and Others 1: American Essays 1931-35».

Δεν περίμενα να κατέβει η φωτογραφία, ούτε φυσικά σκέφτομαι αρνητικά για κάποιον που δεν ξέρει ούτε τον Bukowski ούτε τον Russell. Δεν είναι θέμα γνώσης. Είναι θέμα διάθεσης για να εξακριβώσεις, να διασταυρώσεις κάτι για να δεις αν είναι αληθινό πριν το καταπιείς και κυρίως το διασπείρεις. Είναι θέμα προτίμησης της προσωρινής αμηχανίας του λάθους, από την άνεση της μονωμένης από την πραγματικότητα σιγουριάς.

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, και αφού έγραψα το σχόλιό μου, η φωτογραφία έχει 518 likes και 318 shares και αυξάνει γρήγορα. Υπάρχουν σχόλια με like. Το δικό μου σχόλιο κανένα. Ούτε reply. Καμία απόκριση από το σκοτάδι.

Μήπως είμαι υπερβολικός; Μήπως είναι φυσιολογικό ανθρώπινο φαινόμενο και συνέβαινε ανέκαθεν; Αυτό θα εξηγούσε πολλά από την Ιστορία. Αλλά μήπως δεν είμαι υπερβολικός; Δηλαδή, ποιο είναι το νόημα να μιλάμε, αν δεν μας ενδιαφέρει πια αν κάτι είναι αληθινό. Και πώς θα προχωρήσουμε σε κάτι καλύτερο αν επιλέγουμε να λειτουργούμε έτσι; Μήπως χάσουμε τα με κόπο κεκτημένα; Την επιστήμη και τον πολιτισμό;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News