512
Φίλοι της Μπαρτσελόνα στο σημείο της τρομοκρατικής επίθεσης στην Βαρκελώνη | REUTERS/Susana Vera

Η αποδοχή του ρόλου του θύματος

Παναγιώτης Κουβαλάκης 22 Αυγούστου 2017, 16:57
Φίλοι της Μπαρτσελόνα στο σημείο της τρομοκρατικής επίθεσης στην Βαρκελώνη
|REUTERS/Susana Vera

Η αποδοχή του ρόλου του θύματος

Παναγιώτης Κουβαλάκης 22 Αυγούστου 2017, 16:57

«Τots som Barcelona» ( είμαστε όλοι Βαρκελώνη) έγραφαν οι φανέλες των παικτών της Βαρτσελόνα, στον πρώτο αγώνα που δίνει η ομάδα της Καταλονίας μετά το  τρομοκρατικό χτύπημα στην πόλη της Βαρκελώνης,  ακολουθώντας προφανώς τη «μόδα» της συνταύτισης με τα θύματα των τρομοκρατικών χτυπημάτων. Η αρχή έγινε με το «Je suis Charlie» που ακούστηκε μετά το ολοκληρωτικό χτύπημα στο σατυρικό περιοδικό της Γαλλίας, Charlie Hebdo.

Τι σημαίνει είμαι κι εγώ Βαρκελώνη, Παρίσι ή Λονδίνο; Ότι δυνητικά είμαι κι εγώ θύμα των τρομοκρατών; Σήμερα σκότωσαν εσάς, αύριο εμένα; Σε τελική ανάλυση όλοι είμαστε θύματα; Υπάρχει δηλαδή μια προσπάθεια θυματοποίησης της συλλογικής συνείδησης με ποιο άραγε σκοπό; Μήπως την αποδοχή της κοινωνίας του τρόμου; Κι αν είναι έτσι, ποιούς ωφελεί μια τέτοια κατάσταση; Υπάρχει δηλαδή μια «ανίερη συμμαχία» μεταξύ της ισλαμικής τρομοκρατίας και των διεθνών κέντρων εξουσίας ενάντια στη δυτική κοινωνία και στον ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο;

Μέχρι χθες υπήρχαν ανάλογες αφοριστικές φράσεις: «ποτέ ξανά», «δεν ξεχνώ» που χρησιμοποιούνταν για να δείξουν μια στάση άρνησης και απαξίωσης έναντι μεγάλων ιδεολογικοπολιτικών εγκλημάτων (π.χ ναζισμός). Σήμερα αποφεύγεται να διακηρυχθεί η καθολική άρνηση των εγκλημάτων της ισλαμικής τρομοκρατίας, η βαριά υπόσχεση στη μνήμη  των νεκρών, ότι εμείς, οι ζωντανοί που μείναμε πίσω τους, δεν θα επιτρέψουμε να συμβούν ξανά τέτοια ειδεχθή εγκλήματα, στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της αυτοδιάθεσης της ανθρώπινης ζωής.

Η καθολική επικράτηση ως μόδα του «Je suis» έναντι της  τρομοκρατίας, έκανε έξαλλο μέχρι και τον εμπνευστή του συνθήματος Joachim Roncin. Καταγγέλλει εμπορική εκμετάλλευση και αλλοίωση του νοήματος του συνθήματός του. Ο Roncin ζει με την οικογένειά του σε απόσταση μόλις πέντε λεπτών από τα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι και εργάζεται στην γαλλική έκδοση του περιοδικού μόδας Stylist. Όταν έμαθε για το τρομοκρατικό χτύπημα στο Charlie Hebdo ήταν στη δουλειά του.  Όπως ο ίδιος αποκαλύπτει, καθώς σκεπτόταν σοκαρισμένος το συμβάν, έγραψε πάνω σε μαύρο πλαίσιο τη φράση «Je suis Charlie», θέλοντας να πει πως είμαστε κι εμείς σαν τους δημοσιογράφους που σκοτώθηκαν: «δεν φοβόμαστε και πιστεύουμε στην ελευθερία του λόγου». Το σύνθημά του αυτό το ανέβασε στο twitter  και πολύ σύντομα έκανε το γύρο του κόσμου.  Και από τότε καθιερώθηκε να χρησιμοποιείται μετά από μια μεγάλη τρομοκρατική ενέργεια.

Γενικότερα η αντιμετώπιση των τρομοκρατικών χτυπημάτων από τα διεθνή ΜΜΕ κινείται κατά κανόνα σε συγκινησιακά – μελοδραματικά πλαίσια, χωρίς αναφορές στα πραγματικά αίτια και στη συνεχιζόμενη αποτυχία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να εξαλείψουν αυτές τις τυφλές δολοφονικές ενέργειες. Μετά από τόσα και τόσα  χτυπήματα κατά αθώων πολιτών, απαγορεύεται η συζήτηση για πως μια δημοκρατική πολιτεία θα πρέπει να αποδέχεται ένα ιερό βιβλίο (Κοράνι) από τη στιγμή αυτό που παρακινεί τους πιστούς του να εξολοθρεύουν τους απίστους ή τους αλλόθρησκους, δηλαδή τους πολίτες της που υποτίθεται πως προασπίζει.

Φαίνεται πως θα χρειαστεί να χυθεί ακόμη περισσότερο αίμα συνανθρώπων μας για να αναγκαστεί η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα να βάλει τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Μέχρι τότε, δεν έχουμε παρά να αναφωνούμε πως είμαστε Παρίσι, Λονδίνο, Μαδρίτη ή Βαρκελώνη όπως γράφουν πάνω στις φανέλες τους οι παίχτες της Βαρκελώνης, σαν να ήταν από… άλλη χώρα ή πόλη και θα ήθελαν να δείξουν πως συμπαραστέκονται…

*O Παναγιώτης Κουβαλάκης είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...