Αγαπημένη μου συνήθεια εδώ και χρόνια αποτελεί το να ακούω -ηθελημένα ή άθελά μου- τις συζητήσεις των ανθρώπων που στήνονται στις ουρές των τραπεζών και των λοιπών υπηρεσιών. Ειδικά τις τελευταίες ημέρες του χρόνου οι διάλογοι αυτοί κυριολεκτικά απογειώνονται. Και ειδικά στις τράπεζες. Λίγο το κλίμα των εορτών, λίγο η αγαπημένη συνήθεια του νεοέλληνα να περιμένει την τελευταία ημέρα για να πληρώσει τα τέλη κυκλοφορίας ή τις ασφαλιστικές εισφορές.

Ολα τούτα συνδυασμένα με το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού και με την τάση των πολιτών να σπεύδουν στις τράπεζες για να εισπράξουν χριστουγεννιάτικο δώρο κι επικουρικά – ή μάλλον ό,τι απέμεινε πλέον απ’ αυτά στους καιρούς μας-  δημιουργούν ένα κράμα οργής, γκρίνιας, θυμού κι επιθετικότητας. Στη μια ουρά ακούς πως «Ο Καραμανλής διέλυσε τη χώρα γιατί αλλιώς θα τον δολοφονούσαν», στην άλλη πως «Ο κάθε Ελληνας θα πρεπε να παίρνει 12.000 μισθό το μήνα», άλλος απειλεί πως «επειδή πολέμησε στην Κορέα θα πάρει μυδραλιοβόλο και θα μπει στη Βουλή».

Σαφώς και όλα τούτα δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Ειδικά στις μέρες μας. Απλώς διαπιστώνεις πως χρόνο με το χρόνο οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο παράλογοι. Ολο και πιο χαιρέκακοι. Ολο και πιο μίζεροι. Μιλούν για όλους, μιλούν για όλα, μιλούν με όλους. Στοχοποιούν μόνο τους βουλευτές και κανένα άλλο μεγαλοσινάφι. Με το μόνο μότο -σαφώς ψεύτικο και κατασκευασμένο- πως «Κανείς από τους 300 δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του». Λες και τους ξέρουν όλους προσωπικά από τα γεννοφάσκια τους.

Ξεχνούν όλα τα ρουσφέτια που οι ίδιοι ζήτησαν και πήραν. Ξεχνούν πως τα κλεμμένα εν πολλοίς πήγαν και στα δικά τους παιδιά. Ξεχνούν πως οι πολιτικοί εκλέχθηκαν κι εκλέγονται με τη δική τους ψήφο. Το σπουδαιότερο: Ξεχνούν ν’ακούσουν. Να σωπάσουν μια στιγμή και ν’ακούσουν τον άλλον. Τον διπλανό, το γείτονα, τον υπάλληλο, τον συνάνθρωπο. Ίσως γι αυτό η Δημοκρατία μας «κουτσαίνει» τόσο πολύ. Γιατί στην καθημερινότητά μας παράγουμε μόνο θόρυβο. Σαν κύμβαλα αλαλάζοντα, σαν κέρματα που πέφτουν από την κερκίδα, σαν ξεχαρβαλωμένη μηχανή. Η Δημοκρατία είναι η μουσική της πολιτικής. Είναι η σύνθεση και το συνταίριασμα. Εμείς δυστυχώς βυθιζόμαστε στο θόρυβο και τη διάλυση. Μέρες που ναι ας ανοίξουμε για λίγο τα παράθυρα «μας» μήπως ακούσουμε και τη μουσική των άλλων!

Καλή Χρονιά! Με υγεία!

* Ο Δημήτρης Παυλακούδης είναι Φιλόλογος-ΜΑ Μεσαιωνικής & Βυζαντινής Φιλολογίας ΑΠΘ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News