Παλιά, στην εποχή των μεγάλων ερώτων, όταν όλος ο κόσμος ήταν δικός μας ασυζητητί, όταν ήμασταν σίγουροι ότι η «σωτηρία της ψυχής μας» ήταν εξασφαλισμένη, τότε λοιπόν, που δεν μας αφορούσαν οι μικροπολιτικές ίντριγκες και έριδες, και θεωρούσαμε μικροαστικές συνήθειες το «σαββατόβραδο στην ταβέρνα» και το «σαββατοκύριακο στα Λεγραινά για μπάνιο», τότενες μετράγαμε τα καλοκαίρια μας με τις συναυλίες. Με εισιτήριο ή χωρίς. Σε άβολες αριθμημένες θέσεις ή σκαρφαλωμένοι σε βράχους, στην αρένα μπροστά στον κιθαρίστα, ή στο πλάι της σκηνής να χαζεύουμε ξετρελαμένοι τον ντράμερ.

Με τον Λουκιανό στην Βουλιαγμένη.

Με τους Depeche Mode στο Καλλιμάρμαρο.

Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο γήπεδο της λεωφ. Αλεξάνδρας.

Με τους Φατμέ στο αρχαίο ωδείο της Πάτρας.

Με τους Buena Vista Social Club στον Λυκαβηττό.

Με τον Paco de Lucia στον Λυκαβηττό.

Με τον Γιάννη Κότσιρα στη φορτέτσα της Σητείας.

Με τον Σαββόπουλο στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου.

Με τον Μητσιά στο Ηρώδειο.

Και δεν λογιάζω γάμους και πανηγύρια σε πλατείες και χωριά που ζωντάνευαν μόνο για μια νύχτα καλοκαιρινή και πανηγυριώτικη.

Τις ήσυχες ήμερες του Αυγούστου, τότε που ακόμα τα δημοψηφίσματα και οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις δεν είχαν έρθει για να τις στοιχειώσουν, ‒ή μήπως μας παραμόνευαν στη γωνία και δεν το είχαμε πάρει είδηση;‒ ανεβαίναμε την έρημη Κηφισίας με το ραδιοφωνάκι στο τέρμα και αφηνόμασταν στην επιβλητική φωνή μιας άγνωστης κρεολής από το Πράσινο Ακρωτήρι.

Παλιά την εποχή της ασφάλειας και του μέλλοντος που έμοιαζε στιβαρό και κατάδικό μας, θεωρούσαμε ότι η «Συναυλία» της Χαρούλας μίλαγε μόνο για μας, ότι το «Καλοκαιράκι» του Πορτοκάλογλου ήταν το απόλυτο soundtrack της νησιωτικής μας περιπέτειας και ο «Καραγκιόζης» του Σαββοπούλου η πιο αυστηρή κριτική του συστήματος.

Μετά ήρθαν οι μέλισσες, το Καστελόριζο, το ΔΝΤ, η Αγγέλα, ο Γιάνης και ο Αλέξης, η Χρυσή Αυγή, οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, το ΝΑΙ και το ΟΧΙ, ο μικρός ανούσιος και άχρηστος εμφύλιός μας, οι ανθρωποθυσίες και οι κανιβαλισμοί στο διαδίκτυο, ο τιμητής των πάντων Λάκης, ο υπερδημοσιογράφος Μπογδάνος, ο Ντάνος και ο κακός μας ο φλάρος.

Τότε παλιά, το εισιτήριο ήταν αλμυρούτσικο (κάποιες φορές) και δεν κουβαλάγαμε μαζί μας σακούλες βοήθειας για τον πλησίον, παρά μόνο το σαρκίον μας ενδεδυμένο με καλοκαιρινά ρούχα και σανδάλια από το Μοναστηράκι. Μοιραζόμασταν όμως με τον διπλανό συν-θεατή τις μπύρες και τα άφιλτρα, την ίδια λαχτάρα για όνειρα και ταξίδια και μοιραίους έρωτες, και γιουχάραμε και κάποιες στιγμές.

Τότε παλιά, οι παρέες έγραφαν ιστορίες που όμως σήμερα κακοφόρμισαν και γέμισαν δράκους και τέρατα.

Τώρα πια η ανάγκη μας να γυρίσουμε σε εποχές που έτσι κι αλλιώς μας ξέφυγαν, μας φέρνει στο Καλλιμάρμαρο, για ν’ απλώσουμε για μια ακόμη φορά τη μιζέρια μας και τον λαϊκισμό μας υπό τους ήχους μιας μπάντας (δυστυχώς όχι αλεξανδρινής) που αποχαιρέτησε μια Ελλάδα που ίσως και να μην υπήρξε ποτέ.

Αυτά από κάποιον που δεν παρευρέθηκε στη χθεσινή συναυλία και που παρακολούθησε τα τεκταινόμενα από τα media και τα φεησμπούκια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News