521
Εξόδιος ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Μητροπολιτκό Ναό των Αθηνών στις 31 Μαΐου, 2017 | Menelaos Myrillas / SOOC

Επί νεκρώ μη γέλα… μεσίστιες θ’ αναπολούμε

Δημήτρης Φαργκάνης 27 Ιουνίου 2017, 08:26
Εξόδιος ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Μητροπολιτκό Ναό των Αθηνών στις 31 Μαΐου, 2017
|Menelaos Myrillas / SOOC

Επί νεκρώ μη γέλα… μεσίστιες θ’ αναπολούμε

Δημήτρης Φαργκάνης 27 Ιουνίου 2017, 08:26

…Σαν και οι ίδιοι να μην είναι θνητοί, μα και αν υποθέσουμε πως αποδέχονται πλήρως τη θνητότητά τους, φαίνεται συνάμα να κυριαρχούνται από μια σιγουριά και μια έπαρση με τον τρόπο που εκφράζονται, λες και αυτούς θα τους περιμένει ο… παράδεισος ο μέγας και το φως τ’ αθάνατο. Με τον τρόπο – ανεμιστήρα που ορισμένοι εκτοξεύουν χολή, είναι σα να μην δέχονται στο ελάχιστο τις δικές τους ευθύνες και πως για τον μαρασμό και τα μαύρα χάλια του τόπου τους, τις ανελέητες σπατάλες, την κακοδιαχείριση, τους φταίει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και το πτώμα του, και το κυριότερο, έφτασαν να στάζουν δηλητήριο, την προηγουμένη, την επομένη αλλά και ανήμερα της κηδείας του.

Και αν στο πρόσωπο του αποθανόντος βρήκαν ζωγραφισμένο όλο το παλιό πολιτικό σύστημα και έτσι ξέσπασαν πάνω του, φαίνεται να λησμονούν από ποιους εκπροσωπείται η σημερινή κυβέρνηση.

Είναι αλήθεια πως όταν η ευσυνειδησία είναι σαν να μην υπάρχει καν στα λεξικά, ο εγωισμός τυφλώνει και η ευθυνοφοβία ζητώντας… «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» γίνεται το εθνικό άθλημα των απανταχού «αγύμναστων», τότε έρχεται ο καιρός που ο άνθρωπος γίνεται θεριό, ο πλανεμένος γίνεται στραβός εκδικητής και ο ζητιάνος ή πελάτης μέγας κριτής και δικαστής.

Δεν θα συνιστούσα ποτέ να ψάξουμε ή να ορίσουμε θεούς, από την άλλη οδεύοντας σε πρακτικές του αντίθετου άκρου, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά αντιπαραγωγικό και υφεσιογόνο. Ζούμε στην Ελλάδα που φαίνεται να κυριαρχεί ένας δίχως όρια άκριτος μηδενισμός των πάντων, ο οποίος εν έτει 2017 μοιάζει, τουλάχιστον, εξαιρετικά επικίνδυνος.

Πρόλαβαν και σιχάθηκαν, λένε, τους επικήδειους για τον αποθανόντα. «Φθόνησαν» το μεγαλείο της εκδήλωσης του πένθους και της τιμής, θα πω εγώ. Όμως πλέον ας κοιμούνται ήσυχοι, καθώς, όπως φαίνεται, θα περάσουν δεκαετίες ολόκληρες μέχρι να ξαναδούμε ανάλογες κηδείες και ίσως ν’ αναπολήσουμε το παρελθόν και τον θάνατο ενός πολιτικού που ο τόπος του τον τίμησε όπως τίμησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Ωστόσο αγαπητοί, σας παρακαλώ, μην είστε καχύποπτοι. Όσοι συγκινήθηκαν, δεν τους προκλήθηκε η έκφραση του συναισθήματος από τυφλή λατρεία, αλλά από σεβασμό προς τον θεσμό, την ανθρώπινη φύση, πιθανώς ακόμη και προς την παλιά και πιο «ανθρώπινη» γενιά αλλά και τον τρόπο που τόσο απλόχερα αποδόθηκαν οι τιμές στον νεκρό. Τα πρότυπα, τα μοτίβα, τα ήθη.

Όμως στον τόπο, που τις τελευταίες δεκαετίες κυβερνούν νοοτροπίες νοτιοϊταλικής φαμίλιας, κυριαρχούν συναισθηματικές ιδεολογικές ηγεμονίες και βασιλεύουν αχόρταγοι βιαστικοί, απόψεις σαν και τις παραπάνω, τα θύματα του λαϊκισμού τις ρίχνουν στον Καιάδα, καθώς παράλληλα δεν παραλείπουν να ταμπελιάσουν ανεπιστρεπτί τον εκάστοτε γράφοντα. Παρ’ όλα αυτά, σε αντίθεση με λίγα χρόνια πριν, αυτοί που δεν δειλιάζουν και εκφράζονται, μελετώντας και συζητώντας τις ιδέες της ελευθερίας, του ρεαλισμού αλλά και της αριστείας δεν είναι λίγοι, σε αντίθεση με την εκπροσώπηση και την ηγεμονία της… συναισθηματικής ριζοσπαστικής ανελευθερίας που, όπως όλα δείχνουν, φαίνεται να ξεψυχάει.

Όλοι κρίθηκαν, κρίνονται και θα κριθούν, εντούτοις όταν μία ισχυρή μερίδα ενός λαού κρίνει διαρκώς και εξ ιδίων τα αλλότρια αλλά και κατά το δοκούν, αλήθεια, πού μπορεί να καταλήξει όλο αυτό; Και από πότε τα όρια – ακόμη και αν εξυπηρετούν μία κουτσουρεμένη ομαλότητα – μέσα σε μία κοινωνία αλλά και ο σεβασμός στον θάνατο και στη ζωή, θεωρούνται ανέραστα για τους ενήλικες;

Επί νεκρώ μη γέλα… μεσίστιες θ’ αναπολούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...