Δεν γνωρίζω την Άννα Κορακάκη και δεν έχω ιδέα από σκοποβολή όπως επίσης και από τα ολυμπιακά αγωνίσματα (να τα λέμε αυτά). Και μάλλον νιώθω ήδη άσχημα που χρησιμοποιώ το όνομά της χωρίς να την γνωρίζω.

Δεν θα μακρηγορήσω, θα πω μόνο, ότι μαζί με μένα και πολλοί άλλοι δεν ξέρανε την Άννα, το άθλημα της και την τεράστια προσπάθεια της, κάτω από αντίξοες συνθήκες, με έναν πατέρα, που δεν δίστασε να φτιάξει χώρο εξάσκησης με όποιο μέσο και τρόπο διέθετε. Αν μας ρώταγαν πριν από ένα μήνα, μπορεί να πάρει η Ελλάδα μετάλλιο στην σκοποβολή, μπορεί να μην ήμασταν καν σίγουροι για ποιο άθλημα μιλάμε, όπως επίσης αν μας έλεγαν ότι μια νεαρή κοπέλα από την Δράμα, φοιτήτρια ειδικής αγωγής, ασκούμενη στα βουνά, σε ένα πρόχειρο σκοπευτήριο από λαμαρίνες, θα έπαιρνε χρυσό, μάλλον θα κοιταζόμασταν με απορία για το αν γίνονται τέτοια πράγματα και δεν θα δίναμε καμία πιθανότητα.

Μιλώντας με πολλούς έφηβους για θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού τα τελευταία χρόνια, με λυπεί το γεγονός, ότι σαν γονείς, καθηγητές και σύμβουλοι δεν έχουμε μάθει στα παιδιά να βλέπουν πέρα από όσα ήδη νομίζουμε ότι μπορούν να συμβούν. Και κυρίως, την αδυναμία μας να τους μιλήσουμε, για την πιθανότητα να συμβούν γεγονότα, που «θεωρητικά» δεν έχουν καμία πιθανότητα να συμβούν, παραμένοντας μόνο σε όσα μάθαμε μέχρι σήμερα. Αλλοίμονο μας, αν μείνουμε μόνο σε όσα μπορούν να συμβούν στα σίγουρα και τα όνειρα μας παραμένουν στα όρια του «εφικτού».

Με αφορμή το «ακατόρθωτο» κατόρθωμα της Άννας, θα ήθελα να θυμίσω σε πολλά νέα παιδιά που μιλήσαμε τα τελευταία χρόνια, που αντιμετωπίζουν με μεγάλη απαισιοδοξία σπουδές και επαγγελματική απασχόληση στην Ελλάδα (όχι άδικα είναι αλήθεια), ότι αν η Άννα, θεωρούσε την διάκριση στους ολυμπιακούς χαμένη υπόθεση, δεν θα βρισκόταν πριν από λίγες μέρες στο βάθρο. Αν η Άννα περίμενε, να δημιουργηθούν ιδανικές συνθήκες για την προετοιμασία της, στην πόλη της, θα περίμενε, πολύ. Αν η Άννα, δεν είχε το δικό της, εσωτερικό κίνητρο – πυξίδα να δείχνει το βάθρο, δεν θα έφτανε πουθενά. Και πολύ πιθανόν, πολλοί που την γνωρίζουν, να θεωρούσαν ότι χάνει τον χρόνο της, κυνηγώντας ένα «ρομαντικό» όνειρο διάκρισης. Το τρίπτυχο της επιτυχίας θα μπορούσε να αποτελείται από πίστη, προσπάθεια και κίνητρο. Σχεδόν όλα, ξεκινούν από μέσα μας και ακόμη και οι πλέον ιδανικές συνθήκες δεν μπορούν να τα υποκαταστήσουν.

Έχοντας όλα αυτά κατά νου, θα ήθελα να θυμίσω στα νέα παιδιά, πως πράγματι οι συνθήκες δουλειάς και εργασίας στην Ελλάδα είναι δύσκολες και πολλά από τα εργασιακά μοτίβα και τομείς που γνωρίζαμε ως «σίγουρα» (δημόσιο, τραπεζικός τομέας, υψηλόβαθμες θέσεις στον ιδιωτικό τομέα) έχουν ανατραπεί. Παρόλα αυτά, εκεί έξω υπάρχουν ευκαιρίες άγνωστες (σαν την σκοποβολή για μένα), σε ένα πλαίσιο που πιθανότατα ακόμη δεν έχει οριστεί, να το ανακαλύψετε και να πετύχετε.

Με δεδομένο ότι αυτές οι γραμμές γράφονται μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελληνίων και πριν τον Σεπτέμβρη, που νέα «φουρνιά» υποψήφιων ξεκινά την προσπάθεια της,  για τις πανελλήνιες του 2017, αν θα  έπρεπε να μείνει κάτι στους μελλοντικούς φοιτητές είναι ότι και η πραγματική ζωή είναι σαν τους Ολυμπιακούς. Δεν κερδίζει πάντα αυτός που προετοιμάζεται με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αλλά συνήθως αυτός που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το όνειρο του, να παίρνει σάρκα και οστά (και σε μας τους υπόλοιπους φαίνεται Δον Κιχώτης που κυνηγά ανεμόμυλους). Άννα, σε ευχαριστώ για την υπενθύμιση…

*O Νικήτας Σπυρόπουλος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News