Θυμάμαι ήταν μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα πριν από μερικά χρόνια, όταν αντίκρισα εκείνο το παιδάκι, με το διάπλατο απροσποίητο χαμόγελο. Με τα λευκά δόντια του να μην ντρέπονται να δείξουν την παιδικότητα του. Ποτέ δεν έμαθα το όνομά του, την ηλικία του, μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την ευκολία που μου χαμογέλασε, την ειλικρίνεια που αντικατόπτριζε. Το βλέμμα μου έφτασε στα χέρια του. Με τα μικρά δάχτυλά του κατηύθυνε τον μοχλό από το μικρό του «σκάφος» σαν βιντεοπαιχνίδι, όλη του η ζωή ένα παιχνίδι σε πραγματικό χρόνο. Κρατούσε το μοχλό σαν κάποιο μαγικό ραβδάκι κάποιου μαέστρου που με  αυτοκυριαρχία συντόνιζε όλα τα μέλη. Σε απόλυτη αρμονία και εγρήγορση ρόδες, καλώδια, κλίση της καρέκλας και περιστροφή.  Μια κατασκευή από ατσάλι και ψυχρά σίδερα που πάνω τους ενθρόνιζε την πιο ζεστή ψυχούλα του κόσμου ολόκληρου.

Καθώς κάναμε βόλτα σε μια καταπράσινη ανοιχτωσιά σε μια στιγμή ανέβασε ταχύτητα και με πέρασε με επιδεξιότητα επιταχύνοντας  από τα δεξιά κοιτώντας με, με αυτό το παιγνιώδες βλέμμα ικανοποίησης και χαράς. Μου φώναξε: «είδες… εγώ προχωράω πιο γρήγορα από σένα….». Τον παρατηρούσα με θαυμασμό να χάνεται στο βάθος…

Πράγματι….

Ξέρεις κάτι μικρέ, εσύ δεν προχωράς πιο γρήγορα από μας. Μας προσπερνάς, τρέχεις πολύ πιο γρήγορα από εμάς. Γιατί δεν τρέχεις με το πέλμα, ούτε με τον τετρακέφαλο. Δεν χρησιμοποιείς τα πόδια. Ούτε κουνώντας τον μοχλό. Δεν τρέχεις με το μικρό σου διαστημόπλοιο. Προχωράς με κάτι που οι περισσότεροι υποτιμούν, αδιαφορούν ή δεν έχουν το σθένος να το κάνουν. Εσύ μικρέ, τρέχεις με την ψυχή σου και το κάνεις με πάθος. Γι’ αυτό μας ξεπερνάς όλους.

Εμείς που καθημερινά μεμψιμοιρούμε και απογοητευόμαστε με τις μεγάλες ή μικρές αποτυχίες και τις δυσκολίες μας  είμαστε πολύ πιο αργοί μπροστά σου. Εμείς που δειλιάζουμε να αντιμετωπίσουμε με τόλμη τα εμπόδια, που φοβόμαστε να χαμογελάσουμε, που δεν εκτιμούμε αυτά που  για άλλους είναι ανεκπλήρωτο όνειρο, είμαστε ανάπηροι μπροστά σου. Προχωράμε με πατερίτσες μπροστά στα άλματα που κάνεις.

Μας αποδεικνύεις πως, ευτυχώς, το καροτσάκι μπορεί να εγκλωβίσει μόνο τα πόδια σου. Η φαντασία, η παιδικότητα, η αθωότητα, το θάρρος σου παραμένουν ασάλευτα, αδέσμευτα. Σαν ένας αετός που έχει παράλυτα πόδια και είναι «αναγκασμένος» να πετάει συνεχώς, να αιωρείται για πάντα στους ανεξερεύνητους αιθέρες. Σαν τους αστροναύτες που είναι κλεισμένοι μέσα στην ατσαλένια στολή τους κι όμως ταξιδεύουν πέρα από τη γη, αναρριχώνται  με την έλλειψη της βαρύτητας στο διάστημα και το φεγγάρι.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι εύκολο. Αδιαμφισβήτητα δεν έχει την τόλμη και το σθένος να το κάνει ο καθένας. Είναι για αυτούς που λάμπουν σαν φωτεινά αστέρια στο καταθλιπτικό σκοτάδι γύρω μας. Σαν πυρφόρα λαμπάδα στην Ανάσταση που μεταδίδει το φως της ελπίδας, που μεταγγίζει το αίσθημα του αγώνα που δικαιώνεται, της προσπάθειας που ανταμείβεται. Είσαι ξεκάθαρα φάρος για όλους εμάς που πνιγόμαστε τόσο εύκολα. Όχι φυσικά γιατί σε λυπόμαστε και επειδή εκμαιεύεις την συμπάθειά μας. Με την αξία σου και με αξιοπρέπεια κέρδισες αυτήν την θέση, στην δικιά μου καρδιά τουλάχιστον.

Ναι, προχωράς πιο γρήγορα από όλους εμάς!

Εσύ «μικρέ» έχεις το σθένος και το βήμα του Διγενή, το πάθος του μαραθωνοδρόμου, την ταχύτητα και την πτητική ικανότητα του αετού. Μα κυρίως το φως της ευθυτενούς λαμπάδας. Την στάση της Ανά-στασης….

Ναι μικρέ, συνέχισε να μας περνάς… ελπίζουμε κάποτε να σε πλησιάσουμε…

Σε ευχαριστώ!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News