Γράφω αυτές τις γραμμές με αφορμή τον ξαφνικό, αδόκητο, συγκλονιστικά αναπάντεχο χαμό του δημοσιογράφου Βασίλη Μπεσκένη. Επρόκειτο για έναν άνθρωπο που στα 43 του χρόνια είχε κατορθώσει να κομίσει στη σημερινή γενιά της δημοσιογραφίας ένα ήθος και μια ευπρέπεια άλλων εποχών. Παρακολουθώντας τον εδώ και πολύ καιρό, έβρισκα πάντα μια σταθερή πηγή έγκριτου, νηφάλιου σχολιασμού των πολιτικών πραγμάτων. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω γιατί ο θάνατός του με συγκλόνισε ειλικρινά.

Με αφορμή αυτό το περιστατικό, όμως, θα αναφερθώ σε ένα άλλο πρόβλημα του καιρού μας. Την κουλτούρα του μίσους. Τα περισσότερα μηνύματα στα social media ήταν συμπονετικά για τη συμφορά που βρήκε την οικογένεια του Βασίλη Μπεσκένη. Πλην μίας «κυρίας», η οποία έκρινε σωστό να υβρίσει τον νεκρό επειδή διαφωνούσε μαζί του πολιτικά. Εδώ τελειώνει η αναφορά μου σε αυτή την «κυρία», καθώς είναι φανερό ότι τέτοιου είδους «άνθρωποι» είναι ανάξιοι κάθε λόγου. Ωστόσο, αυτό το περιστατικό – η καθύβριση ενός νεκρού – δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στο… Ελλαδιστάν και είναι φανερό ότι θα συμβεί και στο μέλλον.

Συνέβη, σε μικρότερο βαθμό, και με το θάνατο της πρώην ιδιαιτέρας του Ανδρέα Παπανδρέου. Μια, κατά τα λοιπά, «κανονική» γυναίκα, όχι πολιτικός, όχι celebrity, την πλήρωσε από τον διαδικτυακό όχλο επειδή απλώς ήταν η ιδιαιτέρα γραμματέας του Ανδρέα Παπανδρέου.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη με το θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Πολλά τα παραδείγματα, ων ουκ έστι αριθμός στην κυριολεξία. Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Η παντελής νοητική αδυναμία ορισμένων – όχι λίγων  – να διαχωρίσουν το πολιτικό από το προσωπικό. Να ξεχωρίσουν τις πολιτικές πράξεις, όπως είναι η ψήφιση μνημονίων, η σκληρή ρητορική, οι οικονομικές ατασθαλίες, από τις προσωπικές επιλογές και τον χαρακτήρα.

Προσωπικό είναι οτιδήποτε ο εν λόγω άνθρωπος ήταν, είναι και ενδεχομένως θα συνεχίσει να είναι όσο ζει, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ του σε ποιο πολιτικό χώρο ανήκει.

Το ότι ο εκάστοτε θανών υπήρξε δημόσιο πρόσωπο δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Για τους μεν πολιτικούς, ευτυχώς ο κόσμος έχει εξελιχθεί αρκετά ώστε τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους να κρίνονται κάθε μέρα από τους πολίτες, αλλά και σε βάθος χρόνου από τους ιστορικούς. Δεν ζούμε, ευτυχώς, σε ολοκληρωτικό καθεστώς τύπου Κιμ, όπου είμαστε υποχρεωμένοι να κλαίμε αναγκαστικά επί τρεις ημέρες κάθε χρόνο στο μνημόσυνο του Ηγέτη.

Για τους δε δημοσιογράφους, ισχύει ό,τι και για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι πρώτα και έπειτα δημοσιογράφοι. Το γεγονός ότι η εργασία τους είναι συνυφασμένη με την ενημέρωση και τον σχολιασμό των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών, αθλητικών, διεθνών ή άλλων γεγονότων, δεν αλλάζει την ουσία. Δεν μιλάμε καν για δημόσια πρόσωπα που ζητούν ψήφο, όπως οι πολιτικοί, απέναντι στους οποίους οφείλουμε να είμαστε γενικώς πιο αυστηροί.

Επανέρχομαι. Η κουλτούρα του μίσους, που δεν γνωρίζει πρόσωπα και ανθρώπους, παρά μόνο εχθρούς και αφορμές μάχης, έχει κατακυριεύσει την ελληνική – και όχι μόνο – κοινωνία. Δεν πρόκειται για αποτέλεσμα της κρίσης. Η κρίση απλώς ήταν η αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια όλα τα συμπλεγματικά προβλήματα συγκεκριμένων κοινωνικών τμημάτων. Η μεταπολιτευτική ευημερία και η διαρκής επαφή με την Ευρώπη βελτίωσε προφανώς τις συνθήκες ζωής στη χώρα. Δεν κατόρθωσε όμως να επηρεάσει θετικά ούτε κατ’ ελάχιστο τις συνθήκες απ-ανθρωπιάς μέσα στην ψυχή πολλών κατοίκων της.

Η απεχθής λογική του «ψόφου» μαρτυρά ένα πράγμα: Ναι, δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στη Δύση και αμέσως μετά κατεβάσαμε τον γενικό εδώ, στο σπίτι μας.

* Ο Γιώργος Θεοδωρίδης είναι διοικητικός επιστήμονας και Υποψήφιος Διδάκτωρ Ευρωπαϊκού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News