Για τον νεοφιλελευθερισμό έχουν γραφτεί πολλά. Αλλά το πραγματικό ερώτημα, σημειώνει η Repubblica, είναι ένα. Και είναι αυτό που έχει θέσει στο περίφημο δοκίμιό του για τον «παράξενο μη θάνατό του» ο βρετανός κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς: πώς κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει, παρά την εμφανή αποτυχία του, αλλά και να βγει ενισχυμένος από μια κρίση που κανονικά θα έπρεπε να τον είχε καταστρέψει; Πώς παρά τις πολλές και δικαιολογημένες επικρίσεις παραμένει το πρότυπο οικονομικής πολιτικής – ένα είδος ζόμπι όπως το είχε αποκαλέσει ο Πολ Κρούγκμαν στους New York Times;

Εάν η ερμηνεία του νεοφιλελευθερισμού σταματούσε στις τρέχουσες τυπολογίες που τον περιγράφουν μόνο ως μήτρα φτώχειας και κοινωνικών συγκρούσεων και εχθρό της δημοκρατίας, η μακρά αντοχή του θα παρέμενε ανεξήγητη. Υπάρχει επομένως κάτι άλλο που πρέπει να ανιχνευτεί για να εξηγηθεί το φαινόμενο. Μπορεί, για παράδειγμα, ένα ερμηνευτικό εργαλείο να βρίσκεται στο δοκίμιο των Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ «Πόλεμος στη δημοκρατία, η επίθεση της νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας» όπου επισημαίνεται ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μόνο ένας μηχανισμός οικονομικής φύσης αλλά και ένα σύστημα διακυβέρνησης της κοινωνίας.

Με το «Η ανατροπή της ελευθερίας», δοκίμιο που εκδόθηκε πρόσφατα, ο Μάσιμο Ντε Καρόλις βάζει το δικό του λιθαράκι στην ερμηνεία του φαινομένου. Λέγοντας τι; Οτι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μόνο μια αρνητική δύναμη που κατεδαφίζει το κοινωνικό κράτος. Συγχρόνως είχε την ικανότητα να ενσωματώσει τις νεωτεριστικές δυνάμεις που αναδύθηκαν από την κρίση της σύγχρονης κοινωνίας. Αντί, ας πούμε, να καταγγείλει το animal spirit, δηλαδή τον ανταγωνισμό μεταξύ των ατόμων, το οριοθέτησε σε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο κανόνων. Κι αυτή είναι μια από τις βασικές του διαφορές από τον κλασικό φιλελευθερισμό, ο οποίος ήταν το δόγμα της πλήρους απορρύθμισης.

Ασφαλώς, το ερώτημα για τον «παράξενο μη θάνατο» του νεοφιλευθερισμού δεν έχει απαντηθεί ακόμη επαρκώς. Η συζήτηση όμως είναι χάρμα.

Φωτό: Δηλαδή προς τα πάνω είναι ο παράδεισος του νεοφιλελευθερισμού; Πηγή: Shutterstock/M-Sur

Οτι οι σχέσεις μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Τεχεράνης δεν είναι ειδυλλιακές είναι πλέον γνωστό. Ειδικά μετά  την τελευταία  επίσκεψη του αμερικανού προέδρου  στο Ριάντ και εν μέσω της ενθουσιώδους υποδοχής που του επιφύλαξαν οι Σαουδάραβες, εξαπέλυσε μια σκληρή επίθεση, ή μάλλον «τραμπική», κατά των  Ιρανών, κρατώντας παράλληλα στα χέρια του μια συμφωνία 110 δισ. δολαρίων  για την αγορά  αμερικανικών όπλων από την πλευρά των Σαουδαράβων.

Ε, θα ‘ναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίον η Τεχεράνη διοργανώνει έναν διεθνή διαγωνισμό, τον Τrumpism Cartoon and Caricature, με σκίτσα για τον αμερικανό πρόεδρο. Σύμφωνα με τους Teheran Times, ο διαγωνισμός θα πραγματοποιηθεί  στις 3 Ιουλίου, στο Art Bureau της ιρανικής πρωτεύουσας, ενώ οι συμμετοχές από εγχώριους και ξένους καλλιτέχνες, θα ξεπεράσουν τις 550. Την  οργάνωση του διαγωνισμού αναλαμβάνει ένας φορέας με ηχηρό όνομα: το Ιδρυμα για τη Διατήρηση και τη Δημοσίευση των Ιερών Εργων της Αμυνας και των Αξιών. Εννοείται ότι ανάμεσα σε αυτά τα «ιερά έργα» είναι και τα σκίτσα που σατιρίζουν τον Τραμπ…

Φωτό: Από αφίσα πάντως σκίζουν. Πηγή: Teheran Times

Είναι κι αυτός ένα enfant terrible, αλλά του Χόλιγουντ – εξού και το καπελάκι του μπέιζμπολ που δεν αποχωρίζεται ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, ο Μάικλ Μουρ έρχεται για να καταγγείλει και πάλι τα κακώς κείμενα της Αμερικής κάνοντας, μετά τον οσκαρικό «Ακήρυχτο πόλεμο» και το «Φαρενάιτ 9/11» που βραβεύτηκε με τον χρυσό φοίνικα στις Κάννες, αυτό που ξέρει καλύτερα: πολιτική. Τώρα όμως αλλάζει εντελώς το σενάριο. Από τους δρόμους μιας  έρημης Αμερικής, ακόμη κι εκείνης των λευκών που ζουν μέσα στην ανέχεια (γνωστών και ως white trash), μεταφέρεται στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ.

H θεατρική παραγωγή που θα ανεβάσει ο Μάικλ Μουρ στο θέατρο στις 28 Ιουλίου λέγεται «Οι όροι της παράδοσής μου». Το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων είναι το εξής: «Μπορεί ένα θέαμα του Μπρόντγουεϊ να εκθρονίσει έναν πρόεδρο;». Ο Guardian αφιερώνει στο θέμα αυτό ένα μακροσκελές άρθρο υπογραμμίζοντας ότι αυτό που θα διαδραματιστεί στη σκηνή δεν θα αφορά μόνο τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους αλλά και τους Δημοκρατικούς που ο ίδιος ο σκηνοθέτης κατηγορεί ότι στερούνται μηνύματος, προγράμματος και ηγέτη.

Το περιεχόμενο παραμένει επτασφράγιστο μυστικό. Όπως είχε πει ο ίδιος πάντως «θα είναι μια κωμωδία με πολύ έντονο το στοιχείο του χιούμορ για τη χώρα  που εξέλεξε έναν παράφρονα». Η συνέχεια αυτή τη φορά επί της θεατρικής σκηνής.

 Φωτό: Κι εμείς είμαστε όλο αυτιά. Πηγή: Shutterstock

«Οσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο χρόνο περνάμε με τον άνθρωπο που βλέπουμε στον καθρέφτη». Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας, όπως αποκαλύπτεται από τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας του υπουργείου Εργασίας που αφορούν την περίοδο 2003-2015. Η πρώτη φάση αυτής της σταδιακής απομόνωσης είναι μετά τα 30 όταν μειώνεται ο χρόνος που περνάει κανείς με τους φίλους του, αυξάνοντας εκείνον που αφιερώνει στα παιδιά του.

Η πραγματική αλλαγή όμως έρχεται μετά τα 40 όταν αρχίζει και αυξάνεται ο χρόνος που περνάει κανείς μόνος του. Η αλλαγή γίνεται δραστική κάπου στα 60: εκεί η απομόνωση στο σπίτι μπορεί να είναι σχεδόν πλήρης. Όπως πάντως επισημαίνει στο Quartz η ψυχολόγος Λίντα Κάρστενσεν, απομόνωση δεν σημαίνει απαραίτητα και δυστυχία: οι έρευνες έχουν δείξει ότι οι μεγαλύτεροι έχουν λιγότερο στρες και είναι πιο ευτυχείς από τους νεότερους ανεξάρτητα από τον αριθμό των σχέσεων και των επαφών που έχουν. Σιγά, δηλαδή, μην φέρνει την ευτυχία η πολυκοσμία.

Φωτό: Εξαρτάται πάντως και από το τι βλέπει κανείς στον καθρέφτη του. Πηγή: Shutterstock