Το Atlantic για ένα πνεύμα που έχει προδοθεί / Η Repubblica για την δημοπρασία της «παρθένας ομορφιάς» / Οι Times για μια πρόταση που δεν θα ‘πρεπε να αρνηθεί ένα στούντιο / Και η Corriere della Sera...
  • The Atlantic

    Πρόταση/ «Καταργήστε τους Ολυμπιακούς Αγώνες»

    Αυτοί οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, εκτός από τα αποτελέσματα των σπορ, έχουν πετύχει έναν υψηλό στόχο: να αμβλύνουν την ένταση ανάμεσα στις δύο Κορέες και να απομακρύνουν, ενδεχομένως, το φάντασμα του πολέμου. Αλλά υπάρχουν εκείνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι με τους αγώνες πρέπει να τελειώνουμε επειδή το πνεύμα του Πιερ Ντε Κουμπερτέν έχει προδοθεί: «Εκτός από το να τροφοδοτούν τη διαφθορά, να υποχρεώνουν τις χώρες που τους φιλοξενούν σε μεγάλες δαπάνες και να νομιμοποιούν δικτάτορες τι άλλο μας προσφέρουν;» αναρωτιέται στο Atlantic η Τζούλια Τζόφε.

    «Είναι καιρός να απαγορευτούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες» λέει. Ναι, φυσικά, για τους αθλητές μπορούν να αντιπροσωπεύουν το απόγειο της καριέρας τους, «αλλά για τους υπόλοιπους από εμάς, εκτός από την παροδικότητα ενός πλούσιου θεάματος, τίποτα καλό δεν μένει». Και συνεχίζει: «Στην πραγματικότητα, κάθε φορά που οι Ολυμπιακοί Αγώνες φτάνουν σε μια πόλη, μας υπενθυμίζουν πόσο λίγο μετράνε η αξιοπρέπεια και η ανθρώπινη ζωή σε σχέση με όσα απαιτούνται για την πραγματοποίησή τους».

    Κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 στο Πεκίνο, «περίπου ενάμισι εκατομμύριο πολίτες της πρωτεύουσας έχασαν τα σπίτια τους». Σε είκοσι χρόνια, «περίπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί για να δημιουργηθεί χώρος για τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις». Για να μην αναφερθούν τα εργατικά ατυχήματα κατά την προετοιμασία των Αγώνων. «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες σπάνια ήταν μια καλή επένδυση για τη χώρα φιλοξενίας» επιμένει η Τζόφε.

    Η ίδια υπενθυμίζει ότι οι εγκαταστάσεις του Ρίο δεν χρησιμοποιούνται πλέον ούτε για μικρούς αγώνες, ενώ στο Σίδνεϊ τα ολυμπιακά έξοδα έφεραν περικοπές στην υγεία και την εκπαίδευση. Για να μην πούμε για τους Αγώνες της Αθήνας το 2004 –πέντε χρόνια μετά χρεοκόπησε ολόκληρη η χώρα. Η Τζόφε κάνει μια επισκόπηση της χρήσης και της πολιτικής κακοποίησης των Αγώνων: από τον Θεμιστοκλή, στην Ολυμπία (5ος αι. π.Χ.) στον Χίτλερ, στο Βερολίνο το 1936, και από τους σούπερ-αθλητές του Στάλιν έως τα «ξαδέλφια του Βορρά» τα οποία στην Πιονγκτσάνγκ εξάγνισαν τον δικτάτορα Κιμ.

    «Τι μας δίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες που δεν μπορούμε να πάρουμε από άλλα πρωταθλήματα;», ρωτά η Τζόφε. «Και πραγματικά χρειαζόμαστε αθλήματα όπως το κέρλινγκ και το χόκεϊ για να γλιτώσουμε τους πολέμους;».

    Τροφή για σκέψη. (Κι ας σημαίνει αυτή η προσέγγιση ότι η Ελλάδα θα χάσει την παγκόσμια προβολή που εξασφαλίζει κάθε τόσο με την δάδα της Ολυμπίας και τις παρελάσεις στα στάδια…)

    Φωτό: Οι Ολυμπιακοί Κύκλοι στη Νότια Κορέα. Ε και; Πηγή: REUTERS/Cathal McNaughton

  • La Repubblica (έντυπη έκδοση)

    Θησαυροί/ Η ιδιωτική συλλογή των Ροκφέλερ στο σφυρί

    Παρθένα ομορφιά, γράφει η Repubblica, διότι μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει μπορέσει να θαυμάσει από κοντά αυτήν την θαυμάσια συλλογή, εκτός από τον ιδιοκτήτη της. Η επίδραση της εμπειρίας αυτής, στην αριστοκρατική καρδιά του Λονδίνου είναι σχεδόν αφροδισιακή. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τη βάφτισαν «ο θησαυρός των Ροκφέλερ»: σχεδόν δυο χιλιάδες έργα τέχνης, συμπεριλαμβανομένων αυθεντικών αριστουργημάτων, τα οποία κοσμούσαν τα σπίτια του Ντέιβιντ, του πατριάρχη της οικογένειας πετρελαιοπαραγωγών, τραπεζιτών και φιλάνθρωπων.

    Η αξία της συλλογής εκτιμάται στα 700 εκατομμύρια δολάρια, αλλά είναι πιθανό τα τελικά έσοδα από τη δημοπρασία να φθάσουν το ένα δισεκατομμύριο. Ποσό που θα διατεθεί εξ ολοκλήρου για φιλανθρωπικούς σκοπούς, και θα κατανεμηθεί μεταξύ πανεπιστημίων, νοσοκομείων, ιδρυμάτων, όπως προκύπτει από την επιθυμία του Ντέιβιντ και της συζύγου του, Πέγκι.

    Ποτέ δεν έχουν δημοπρατηθεί τέτοια έργα μαζί – τουλάχιστον ως ενιαία συλλογή ενός και μόνο ιδιοκτήτη. Ο κατάλογος των καλλιτεχνών θα μπορούσε να καταλάβει μια πινακοθήκη: Πικάσο, Μονέ, Σερά, Γκρις, Σινιάκ, Μανέ, Γκογκέν, Βαν Γκογκ, Ντελακρουά, Χόπερ, Σίνγκερ και Ματίς του οποίου η «Οδαλίσκη» είναι το μόνο έργο που έμεινε σε ιδιωτικά χέρια. «Εάν υπάρχει ένας πίνακας που θα μου λείψει περισσότερο από άλλους, είναι αυτός», δηλώνει ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ ο νεώτερος.

    Αλλά το πιο βραβευμένο έργο της συλλογής, σε μια άλλη αίθουσα, είναι μια γυμνή γυναίκα του Πικάσο της προκυβιστικής εποχής του, με αρχική τιμή 70 εκατομμύρια λίρες. Και δεν θα ήταν έκπληξη αν, στο τέλος της δημοπρασίας, φτάσει τα 100 εκατομμύρια.

    «Ας σκεφτεί κανείς ότι είναι το δεύτερο έργο που ο Πικάσο πούλησε στη ζωή του», εξηγεί ο επιμελητής Ρέντελ. «Το αγόρασε ο Λέον Στάιν, ο αδερφός της Γερτρούδης Στάιν, της Αμερικανίδας συγγραφέως στης οποίας το παρισινό σαλόνι, κατά τη δεκαετία του ’20, σύχναζαν ο Χέμινγουεϊ, ο Φιτζέραλντ, και μερικοί από τους καλλιτέχνες που κυριάρχησαν στον εικοστό αιώνα. Ο Πάμπλο, τότε πάμφτωχος, ζήτησε 500 φράγκα. Συμφώνησαν στα 100…»

    Φωτό: Ο πίνακας του Ανρί Ματίς «Οδαλίσκη ξαπλωμένη σε μανόλιες». Πηγή: wikiart.org
  • The Times

    Λάθη/ Οταν οι ήρωες της Marvel ήταν στα αζήτητα

    Μπορεί να μείνει ως το μεγαλύτερο λάθος στην ιστορία του κινηματογράφου: μια προσφορά 25 εκατομμυρίων δολαρίων για τα δικαιώματα ολόκληρης της παραγωγής της Marvel απορρίφθηκε από ένα κινηματογραφικό στούντιο. Δύο δεκαετίες αργότερα το franchise απέφερε συνολικά περισσότερα από 13 δισεκατομμύρια δολάρια. Και οι προβλέψεις λένε ότι τα επόμενα χρόνια οι ταινίες με ήρωες της Marvel θα αποφέρουν ακόμη περισσότερα χρήματα στα ταμεία.

    Η προσφορά έγινε το 1998 στη Sony Pictures από την Marvel Entertainment για το σύνολο της παραγωγής της. Σύμφωνα με τον Μπεν Φρίτζ συγγραφέα του υπό έκδοση βιβλίου «The Big Picture: the Fight for the Future of Movies», ο λόγος ήταν τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, Η Sony, ωστόσο, επέλεξε έναν και μόνο σούπερ ήρωα της Marvel: τον Σπάιντερμαν.

    Ο Γιερ Λαντάου, ο εκπρόσωπος της Sony που ανέλαβε τη συμφωνία με την Marvel, επέστρεψε στην εταιρεία του με την προσφορά ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων για τον Αϊρον Μαν, τον Μαύρο Πάνθηρα, τον Θορ και εκατοντάδες άλλους χαρακτήρες. «Κανείς δεν νοιάζεται για οποιονδήποτε από τους άλλους χαρακτήρες της Marvel. Γύρνα πίσω και κάνε μια συμφωνία μόνο για τον Σπάιντερμαν» του είπαν τα αφεντικά του.

    Κάτι παραπάνω από μια δεκαετία αργότερα, η Disney δαπάνησε 4 δισεκατομμύρια δολάρια για να αποκτήσει τον κατάλογο των υπερήρωων της Marvel. Και έχει ήδη κερδίσει τα τριπλάσια. Και η Sony; Μπορεί να παρηγορηθεί, υπενθυμίζουν οι Times, με το γεγονός ότι δεν είναι η μόνη που την έχει πατήσει: «Δεν μπορεί να τραγουδήσει, δεν μπορεί να παίξει, δεν μπορεί να χορέψει έστω και λίγο» είχαν πει για κάποιον τα στούντιο. Και ήταν ο Φρεντ Αστέρ.

    Φωτό: Δεν είναι σούπερ ήρωας. Χρυσωρυχείο είναι. Πηγή: superherohype.com
  • Corriere della Sera

    Μυστήρια/ Το βουητό που τρελαίνει τους κατοίκους του Γουίντσορ

    Οταν πρόκειται για μυστήρια, ο Καναδάς είναι αξεπέραστος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, συχνά πέρα από τα όρια του μακάβριου. Υπάρχει πράγματι ένα πλοίο φάντασμα που ταξιδεύει κατά μήκος των στενών του Νορθάμπερλαντ, όπως λέει ο θρύλος; Από πού προέρχεται ο ήχος που βγαίνει από τον βαθύ ωκεανό και διαταράσσει την πανίδα σε μια θαλάσσια περιοχή όπου ψαρεύουν οι Ινουίτ; Και σε ποιους ανήκουν τα ακρωτηριασμένα πόδια που εντοπίζονται, δεκαεπτά σε δέκα χρόνια, στις παραλίες της ακτής γύρω από το Βανκούβερ; Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι αυτό που, εδώ και μερικά χρόνια, έπληξε το Γουίντσορ του Οντάριο, ακριβώς απέναντι από τον ποταμό που το χωρίζει από το Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι μια μικρή πόλη που «βουίζει».

    Το βουητό, γράφει η Corriere della Sera, είναι ένα είδος χαμηλής δόνησης που κάποιοι από τους 220.000 κατοίκους – μυστηριωδώς, όχι όλοι – τον ακούν για τα τελευταία επτά χρόνια και κανείς δεν έχει ακόμα ανακαλύψει την πηγή. Ο ήχος, λένε τα θύματά του, προκαλεί τρομερούς πονοκεφάλους και συχνά εμποδίζει τον ύπνο τη νύχτα. Στο Facebook δημιουργήθηκε ομάδα για την ανταλλαγή απόψεων και ηχογραφήσεων του «Windsor Hum» (το βουητό του Γουίντσορ).

    Σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Γουίντσορ, το επίκεντρο είναι οι υψικάμινοι στο νησί Ζαγκ, ένα κομμάτι γης στη μέση του ποταμού που ανήκει στην US Steel, μια αμερικανική εταιρεία που παράγει χάλυβα και έχει εγκαταστάσεις και στον Καναδά και την Κεντρική Ευρώπη. Το αποκαλούν «Περιοχή 51 του Ντιτρόιτ», στη μνήμη της σούπερ μυστικής στρατιωτικής βάσης στην έρημο της Νεβάδας. Και όσοι έχουν επιστημονική φαντασία, μιλάνε για εξωγήινους, για εξαιρετικά μυστικά πυρηνικά πειράματα ή υπόγειες σήραγγες που θα επιτρέψουν τη διαφυγή από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε περίπτωση καταστροφής ή πραξικοπήματος. Άλλοι, πιο απλά, δείχνουν με το δάχτυλο τα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα της περιοχής, την άλλοτε πρωτεύουσα του αμερικάνικης αυτοκινητοβιομηχανίας.

    Αλλά και πάλι: πώς γίνεται αυτό το βουητό να πηγαίνει μόνο στην καναδική πλευρά του ποταμού Ντιτρόιτ και να μην το ακούει κανείς στο Μίτσιγκαν; Μπρρρ.

    Φωτό: Και με τέτοια ατμόσφαιρα; Καιρός να πιάσει δουλειά ο Στίβεν Κινγκ. Πηγή: Shutterstock



text
  • Eνοχος και για βιασμό και για μαστροπεία ο Μίχος. Κοινώς, καλό 2045 και βλέπουμε


    29 Μαρτίου 2024, 11:03