Μια νέα γλώσσα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: τα Eurish, μια ευρωπαΐζουσα παραλλαγή της αγγλικής γλώσσας. Και μετά το Brexit, οι ειδικοί αναμένουν ότι θα ενισχυθούν όλο και περισσότερο μέχρι να αποκτήσουν τη δική τους ζωή και τιμή.

Εδώ και κάποιο διάστημα αυτή η «τροποποιημένη» αγγλική έχει χρησιμοποιηθεί ως κοινή γλώσσα μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών ευρωπαϊκών χωρών που δεν γνωρίζουν τις γλώσσες των άλλων. Επιχειρηματίες, τουρίστες, υπάλληλοι ξενοδοχείων: όλοι χρησιμοποιούν τα Eurish. Αλλά ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους; Οι Financial Times επιχείρησαν να βρουν τις λεπτές αποχρώσεις της αυτής της «νεογλώσσας».

Πρώτα απ ‘όλα, η απουσία ιδιωματικών εκφράσεων. Είναι πολύ δύσκολο για έναν Ευρωπαίο να λέει πράγματα όπως «when push comes to shove», το οποίο πάνω-κάτω σημαίνει «έρχονται στο προσκήνιο». Όταν οι Βρετανοί χρησιμοποιούν παρόμοιους ιδιωματισμούς, οι άλλοι συχνά μπερδεύονται: ως εκ τούτου, τα Eurish είναι πολύ πιο άμεσα.

Πολύ συχνές είναι και οι γραμματικές παρεμβολές. Οι Ιταλοί λένε «απαντώ στην ερώτησή σας», ενώ στα αγγλικά το ρήμα είναι μεταβατικό: «απαντώ την ερώτησή σας». Ακόμη, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί χρησιμοποιούν «συζητήσαμε για» , αντί για το απλό «συζητήσαμε».

Τα αμέτρητα ουσιαστικά, τα οποία στα αγγλικά παραμένουν μοναδικά, στα Eurish συχνά επαναλαμβάνονται στον πληθυντικό: όπως η «πληροφορία» που γίνεται «πληροφορίες» και «περιεχόμενο» που γίνεται «περιεχόμενα». Και ούτω καθεξής, με περαιτέρω δάνεια και από τη λατινική και τη γερμανική γλώσσα.

Τα Eurish προέρχεται από τη «γραφειοκρατία» που υιοθετήθηκε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες. Και τώρα με το Brexit, οι Ευρωπαίοι θα μιλάνε ολοένα και περισσότερο Eurish μεταξύ τους, χωρίς φόβο και δέος. Σε σημείο που σύντομα θα χρειαστεί να φτιάξουμε ένα αυτόνομο λεξιλόγιο για τη νέα γλώσσα, ακριβώς όπως υπάρχουν λεξικά για τα αμερικανικά ή τα αυστραλέζικα.

Are we with our goods?

Φωτό: Σε ποια γλώσσα μιλάνε; Πηγή: Shutterstock

Ο κύριος πέρασε από τον χώρο και δίνει μερικές χρήσιμες συμβουλές στους γίγαντες της τεχνολογίας: η αλαζονεία σας, τους λέει, μπορεί να σας κοστίσει το είδος κυβερνητικής παρέμβασης που έρχεται στους εφιάλτες σας και που στο παρελθόν έχει κοστίσει και σε μένα.

Ποιος είναι αυτός ο κύριος; Ο Μπιλ Γκέιτς που μόλις δημοσιοποίησε, με τη σύζυγό του Μελίντα, τον ετήσιο απολογισμό για τα έργα και τους σκοπούς του ιδρύματός τους. Και ήταν μια ευκαιρία για να στρέψει το βλέμμα του στην υπέρμετρη εξουσία της Apple, της Google, του Facebook, της Amazon και των λοιπών κολοσσών των νέων τεχνολογιών.

Ο πατέρας της Microsoft δεν αναφέρει ονόματα, αλλά το μήνυμά του έχει οκτώ προφανείς παραλήπτες – τους Ζάκερμπεργκ, Σάντμπεργκ, Πέιτζ, Μπριν, Πιτσάι, Μπέζος, Κουκ και Ιβ. Εκείνους που το Esquire αποκαλεί «τα οκτώ πλοκάμια του χταποδιού».

«Πρέπει να είναι προσεκτικοί, υπάρχει ο κίνδυνος να πιστέψουν ότι το όραμά τους είναι πιο σημαντικό από αυτό του κράτους και της δυνατότητάς του να παρεμβαίνει σε ορισμένους βασικούς τομείς», λέει ο Γκέιτς. Ο Aλεν του ζητάει να αναφέρει παραδείγματα και η απάντηση είναι σαφής: «Αναφέρομαι στο πώς οι ανώνυμες και αόρατες οικονομικές συναλλαγές ενθουσιάζουν τις μεγάλες επιχειρήσεις ή στην ιδέα τους ότι ακόμη και σε μια εγκληματική επικοινωνία μεταξύ τρομοκρατών δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση οι αρχές».

Επομένως, πρέπει ένα iPhone να μπορεί ξεκλειδωθεί; «Δεν πρόκειται για δυνατότητα, αλλά για βούληση», απαντά ο γκουρού του Σιάτλ, επικρίνοντας σαφώς την προστασία που ζήτησε ο Τιμ Κουκ. Γιατί αν υπάρχει ένα πράγμα που φοβίζει τον φύσει αισιόδοξο Γκέιτς είναι η τρομοκρατία, η ιδέα ότι «μια μικρή ομάδα έχει πρόσβαση σε πυρηνικά ή βιολογικά όπλα».

Φωτό: Το ύφος τα λέει όλα. Πηγή: EPA/ETIENNE LAURENT/POOL

Ο πρώτος που εμφανίστηκε ήταν ο Τζακ Μπέργκενσον, ένας 17χρονος φοιτητής του Λόρενς, μιας πόλης με 80.000 κατοίκους στο Κάνσας. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον διευθυντή της εκλογικής επιτροπής του Κάνσας, Μπράιαν Κασκέι, ο οποίος διηγήθηκε στους New York Times, την ιστορία που γρήγορα έγινε εθνική υπόθεση: «Στη νομοθεσία μας δεν γίνεται αναφορά στην ελάχιστη ηλικία, τον τόπο διαμονής, την προηγούμενη εμπειρία. Τίποτα από όλα αυτά». Βασικά, υπάρχει η δυνατότητα να εκλεγεί ένας πολιτικός εκπρόσωπος που ο ίδιος δεν έχει το δικαίωμα να ψηφίσει.

Ο νεαρός Τζακ Μπέργκενσον έχει μετατρέψει αυτό το παράδοξο σε «μια ευκαιρία για μεγάλη αλλαγή». Ο ίδιος παρουσίασε την υποψηφιότητά του για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Παρουσίασε ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα, που μετριάζεται από λίγο ρεαλισμό: αύξηση σε 12 δολάρια στον ελάχιστο ωριαίο μισθό, νομιμοποίηση της μαριχουάνας για ιατρική χρήση και ένα πρόγραμμα τρένων μεγάλης ταχύτητας για τη σύνδεση των πληθυσμιακών κέντρων του τεράστιου Κάνσας.

Αλλά η άμεση επίδραση ήταν άλλη: η εποικοδομητική άμιλλα. Στην ίδια πόλη έθεσαν υποψηφιότητα αμέσως τρία άλλα αγόρια, αυτή τη φορά από την πλευρά του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Οι τέσσερις τους συναντήθηκαν ήδη στο γυμναστήριο του Γυμνασίου του Λόρενς, για μία πρώτη δημόσια αντιπαράθεση. Ηταν ένα ντιμπέιτ που παρακολούθησαν περίπου πενήντα άτομα, όχι όλοι ενήλικες.

Στο μεταξύ οι υποψήφιοι έχουν γίνει έξι. Παιδιά που παίρνουν τη ζωή και την πολιτική πολύ στα σοβαρά. Φυσικά και τον εαυτό τους.

Φωτό: Αυτός που μιλάει το ΄χει πάντως. Πηγή: Kansas City Star

Λέγεται «σχολή της αποτυχίας» και ιδρύθηκε τον περασμένο χρόνο στη Μόντενα της Ιταλίας. Και τι διδάσκει στους μαθητές της; Οτι η αποτυχία, δυστυχώς, αντιμετωπίζεται κοινωνικά ως το όνειδος της επιτυχίας και όχι ως το κύριο προαπαιτούμενό της.
«Η επιτυχία είναι συνέπεια πολλών δοκιμασιών και λαθών. Η σχολή της αποτυχίας διδάσκει ότι τα λάθη είναι δημιουργικά, μας βοηθούν στην αναμέτρηση με τον εαυτό μας, μας κάνουν πιο δυνατούς και επίμονους στην επίτευξη των στόχων μας και μας μαθαίνουν να κάνουμε restart, χωρίς να τα επαναλαμβάνουμε. Η αποτυχία δεν πρέπει επ’ ουδενί να θεωρηθεί ως ένα κοινωνικό στίγμα, αλλά ως ταξίδι αυτογνωσίας, ορίων και ταλέντου» εξηγεί στην Corriere della Sera η οικονομολόγος και πρόεδρος της σχολής Φραντσέσκα Κοράντο.

Χθες, ας πούμε, παραδόθηκε ένα μάθημα για την αποτυχία στον έρωτα. Ο τίτλος του; «Οποιος αγαπά δεν χάνει ποτέ». Οι μαθητές έπαιξαν με τα τυπικά λάθη που γίνονται σε κάθε στάδιο του έρωτα και επιχείρησαν να βρουν μια ισορροπία που μπορεί να αποδειχτεί καλύτερη από την μοναξιά.

Το συγκεκριμένο μάθημα απευθύνεται στις ραγισμένες καρδιές. Αλλά η σχολή της αποτυχίας γενικότερα απεθύνεται στους Neet, δηλαδή σε νέους που ούτε εργάζονται ούτε φοιτούν σε κάποια σχολή. Από τον φετινό Μάρτιο θα μπορούν επίσης να καθίσουν στα θρανία της, γονείς, εκπαιδευτικοί αρμόδιοι στον επαγγελματικό προσανατολισμό, πραγματικοί, αλλά και επίδοξοι επιχειρηματίες.
Πώς το έλεγε ο Μπέκετ; «Να προσπαθήσεις ξανά. Να αποτύχεις ξανά. Να αποτύχεις καλύτερα».

Φωτό: Μα να το παίρνει τόσο κατάκαρδα; Πηγή: Corriere della Sera